|
Ik had deze week een afspraak met Ilse* (fictieve naam), een high -potential die de laatste jaren heel hard gewerkt heeft om haar carrièreladder te beklimmen. Ze heeft een periode achter de rug waarin ze een grote systeemwijziging ingevoerd heeft in het bedrijf waar ze werkt en dit binnen de ingeschatte timing en met goed resultaat. Bovendien bleef ze met het proces ‘under budget’. Ilse’s manager was laaiend enthousiast over haar resultaten en hij heeft haar hier uitvoerig voor gewaardeerd. En toen kwam de vraag: “Wat is nu jouw volgende stap”?
Ilse, als regelrechte go-getter, had haar antwoord uiteraard al klaar: ze stond te popelen voor een volgend veranderingsproject. De redenering achter haar antwoord was hierbij glashelder. Het is wat mensen in haar positie doen om ‘vooruit’ te geraken. In realiteit had ze serieuze twijfels over het project, maar schoof ze die twijfels meteen opzij zodat ze de volgende etappe richting de top van haar carrière kon aanvangen. Helaas werd Ilse’s volgende project kort daarna geschrapt en heeft ze nu het gevoel dat ze ‘on hold’ gezet wordt op haar werk. Hierbij voelt ze zich moedeloos. Het lijkt alsof haar zorgvuldig geplande voorbereiding op die ‘next step’ overbodig bleek te zijn. Ze was bovendien zo gefocust op dat volgende project dat ze zich niet realiseerde dat zij geen carrièreberg aan het beklimmen was. Wel in tegendeel: Ilse was net zoals zovelen van ons aan het surfen op een carrièregolf. Wat is dan het verschil tussen een carrièrebergbeklimmer en een carrièresurfer?
0 Comments
|
|
RSS Feed