|
Je kunt een mens niets leren, je kunt hem alleen helpen het zelf te ontdekken in zichzelf Galileo Galilei (1564-1642) Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar bij mij kriebelt het. Het kriebelt, het borrelt, het broebelt - en dat heeft met zekerheid véél te maken met de lente. Maar ook met de valpartij die ik op 14 maart jl. mocht meemaken.Wat eerst een 'onschuldige ' verstuiking leek te zijn, bleek na een week toch ook een breuk en bleek na 2 weken gips ook een geknelde zenuw (of zoiets). Ik loop intussen 6 weken op krukken en hoewel ik nu ook al goeie dagen heb, blijf ik precies de processie van Echternach gaan, één stapje vooruit, twee achteruit. Intussen heb ik eigenlijk volop kansen gekregen én genomen om hier ook weer persoonlijke groei uit te halen. Zo heb ik enkele keren de fases van 'rouw' doorlopen: 1.Ontkenning: Thuis blijven en rusten? Neen, ik kan niet geveld zijn, ik heb mijn onderzoek team@work én deadlines én mijn studenten én mijn vak coaching én .... dit zal wel niet zo erg zijn. Binnen enkele dagen ben ik er terug, dit gebeurt toch niet met mij... En: op krukken kan je ook wel werken, ik moet gewoon zorgen dat ik overal geraak. 2. Marchanderen: 'ik beloof vanaf nu écht niet veel meer zal stappen ik zal hulp inroepen om de kinderen naar school te brengen, ik zal minderen met alles wat "té" is en intussen ook inzetten op meer balans werk- gezin als .... ik morgen terug de oude kan zijn' 3. Woede: 'waarom ik?' - ik ben de voorbije weken bij momenten ook ontzettende gefrustreerd geweest omdat de waarheid doordrong: ons systeem hier thuis zit niet altijd even goed in elkaar. En ik kan sommige dingen voor misschien nog wel een héle poos niet doen: actief spelen met onze kinderen, mijn dagelijkse oplaadmomenten bij het wandelen met de hond, onze dieren eten geven, mijn 'tuin van eten' waar we jaarlijks zo van genieten, ... Gelukkig ontdekte ik dat er onder mijn frustratie en kwaadheid, ook verdriet en pijn schuilging. Ik voelde me soms wel wat 'alleen'. En om hulp vragen blijft iets héél erg gevoeligs. Want een vraag betekent dat er ook een 'neen' kan komen. En hoewel ik de grenzen van anderen daarin kan appreciëren, maakt dat het op zo'n moment voor mij niet gemakkelijker. Gevoelens moeten gevoeld worden en zo belandde ik - héél even - in de volgende fase. 4. Verdriet en ook wel wat hopeloosheid en negativiteit: 'I give up'. Het begon met verdriet en spijt, maar ik voelde ook angst 'wat als ze niet vinden wat er is en we hier niet kunnen blijven wonen omdat wij onze boerderij niet aankunnen als ik niet meer terug op mijn twee voeten zal kunnen staan' en onzekerheid:'hoe moet het nu verder'. Ik wou dit verdriet wel horen vanuit een sterke veerkracht waarover ik gelukkig wel blijk te beschikken en ging bijgevolg langzaamaan aan de slag.... 5. En nu ik in in mijn beleving in fase 5 (aanvaarding) zit, denk ik dat ik mentaal en fysiek alleen nog maar kan vooruit gaan: "the secret of life is ... to live it", een slagzin die mij kracht en energie geeft. Ja, het is een uitdagend jaar voor me (na een rugletsel in het najaar), maar ik heb er alvast wel wat uit opgepikt. Ik heb (met vallen en opstaan) geleerd om hulp te vragen. En laat volgende zin ook met regelmaat door mijn hoofd flitsen: niet hoe je welt, wel hoe je opstaat! De lente bracht hierbij inspiratie. De lucht zindert van de verandering en transformatie en ook vandaag bij het rondstrompelen in de tuin, merkte ik op hoe je de "nieuwigheid" gewoon ruiken. Het voelt alsof er mooie dingen gaan gebeuren! Problemen worden dus kansen. Ideeën komen in actie. Dromen worden werkelijkheid. Hoe zit dat met jou? Ik heb met mijn 'gezondheidsuitdagingen' van dit jaar voor een groot stuk gezocht naar mijn bronnen van veerkracht. Je weet wel, dat woord dat ons doet denken aan de zachte en taaie kracht van riet dat platgelegd wordt door de wind maar telkens weer opveert. Door dit onderzoek naar ‘wat is veerkracht voor mij’, kan ik ook (soms nog met vallen en opstaan) stellen dat ik ga (pikkel!) van 'life is one challenge after another' (Churchill) naar de meer veerkrachtige mindset: 'life is one opportunity after another'. En soms denk ik (bij het vieren van kleine succesjes, zoals bijvoorbeeld gisteren tijdens het Mariposa Festival waaraan ik meewerkte): 'life is one satisfaction after another'. Soms is er echter ook de vaststelling: 'the same problem over and over again'. Herkenbaar? Hierdoor kwam ik op het plan uit om een 'Live it' challenge uit te werken. Heb jij ook soms het gevoel dat je tegen een muur aanloopt en gerust nog wat oefening in veerkracht kan gebruiken? Wil jij ook 10 dagen lang een paar concrete, inspirerende oefeningen in je mailbox ontvangen? Laat dan hier je gegevens achter en vanaf 11 mei 2017 beginnen we aan een GRATIS 10-dagen-Live it programma. Interesse? Meld je aan! Warme groet, Ida 
0 Opmerkingen
|
|
RSS-feed