WIE JOB ZINVOL VINDT, WIL TOT 4 JAAR LANGER WERKEN
Niet de hoeveelheid motivatie, maar het type motivatie is doorslaggevend om langer aan de slag te blijven. En dat is goed om weten, want de groep werknemers die enkel werken omdat het moet (van zichzelf of anderen), telt dubbel zoveel langdurig afwezigen. Een studie van HR-dienstenbedrijf Securex bij een representatief staal van 1671 Belgische werknemers geeft duidelijk aan dat puur autonoom gemotiveerde werknemers (degenen die hun job leuk, interessant, waardevol of zinvol vinden) het langst willen werken, namelijk tot 60 jaar. Dat is maar liefst 4 jaar langer dan werknemers die niet autonoom gemotiveerd zijn (zij willen werken tot 56 jaar). Maar dat is wel nog steeds 7 jaar minder dan de vooropgestelde pensioenleeftijd. Verder stelt Securex vast dat werknemers die enkel werken omdat het moet, dubbel zoveel langdurig afwezig zijn dan hun collega’s: 22 procent is 21 dagen of meer afwezig door ziekte of privé-ongeval (versus 10 procent bij hun collega’s). Het verhogen van de autonome motivatie verlaagt het risico op langdurige afwezigheden aanzienlijk. Bovendien daalt het risico op burn-out bij meer autonome motivatie. Slechts 7 procent van de autonoom gemotiveerden loopt risico op burn-out. Bij werknemers die enkel werken omdat het moet, is dat bijna de helft (49 procent). We werken steeds minder omdat we dat ‘willen’ Hoewel autonome motivatie één van de sleutels is om mensen langer aan het werk te houden, stelt Securex vast dat de Belgische werknemer steeds minder werkt ‘omdat hij dit zelf ook wil’. Zijn autonome motivatie is sinds 2009 met 7 procent gedaald. Dat is hoogst onrustwekkend. Concreet geeft de Belgische werknemer aan dat hij zijn job vandaag:
Nood aan nieuwe mindset De cijfers geven aan dat we ‘werk’ en de motivatie voor dit werk best anders invullen. Dit kan door een focus op autonomie, verbondenheid (belongingness) en competenties (ABC). Elke maatregel die het gevoel van autonomie (A) verhoogt, die een gevoel van verbondenheid (B) geeft met de job, organisatie en collega’s, of inspeelt op de competenties (C), zal ervoor zorgen dat werknemers langer aan het werk willen én kunnen blijven. Dit kan door naar een werkcontext te streven die meer in lijn ligt met hun talenten. Ook voor de overheid is er werk aan de winkel. “De overheid zet vooral in op het ‘moet-verhaal’, terwijl we zien dat dit geen toegevoegde waarde heeft voor de gewenste pensioenleeftijd. De evolutie sinds een aantal jaren van autonome naar meer gecontroleerde motivatie verklaart waarom langer werken nog steeds weerstand oproept bij werknemers. De kunst bestaat erin om net die randvoorwaarden te creëren, waarin langer werken voor elke werknemer leuk en zinvol lijkt. Dat kan bijvoorbeeld door het ontwikkelen van een juridisch kader dat maatwerk, jobcrafting, en tijds- en plaatsonafhankelijk werken faciliteert en ondersteunt”, besluit Hermina van Coillie, HR Research Expert bij Securex. Bron: Securex (securex.be) (uit: Hr Magazine)
0 Comments
Je kunt een mens niets leren, je kunt hem alleen helpen het zelf te ontdekken in zichzelf Galileo Galilei (1564-1642) Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar bij mij kriebelt het. Het kriebelt, het borrelt, het broebelt - en dat heeft met zekerheid véél te maken met de lente. Maar ook met de valpartij die ik op 14 maart jl. mocht meemaken.Wat eerst een 'onschuldige ' verstuiking leek te zijn, bleek na een week toch ook een breuk en bleek na 2 weken gips ook een geknelde zenuw (of zoiets). Ik loop intussen 6 weken op krukken en hoewel ik nu ook al goeie dagen heb, blijf ik precies de processie van Echternach gaan, één stapje vooruit, twee achteruit. Intussen heb ik eigenlijk volop kansen gekregen én genomen om hier ook weer persoonlijke groei uit te halen. Zo heb ik enkele keren de fases van 'rouw' doorlopen: 1.Ontkenning: Thuis blijven en rusten? Neen, ik kan niet geveld zijn, ik heb mijn onderzoek team@work én deadlines én mijn studenten én mijn vak coaching én .... dit zal wel niet zo erg zijn. Binnen enkele dagen ben ik er terug, dit gebeurt toch niet met mij... En: op krukken kan je ook wel werken, ik moet gewoon zorgen dat ik overal geraak. 2. Marchanderen: 'ik beloof vanaf nu écht niet veel meer zal stappen ik zal hulp inroepen om de kinderen naar school te brengen, ik zal minderen met alles wat "té" is en intussen ook inzetten op meer balans werk- gezin als .... ik morgen terug de oude kan zijn' 3. Woede: 'waarom ik?' - ik ben de voorbije weken bij momenten ook ontzettende gefrustreerd geweest omdat de waarheid doordrong: ons systeem hier thuis zit niet altijd even goed in elkaar. En ik kan sommige dingen voor misschien nog wel een héle poos niet doen: actief spelen met onze kinderen, mijn dagelijkse oplaadmomenten bij het wandelen met de hond, onze dieren eten geven, mijn 'tuin van eten' waar we jaarlijks zo van genieten, ... Gelukkig ontdekte ik dat er onder mijn frustratie en kwaadheid, ook verdriet en pijn schuilging. Ik voelde me soms wel wat 'alleen'. En om hulp vragen blijft iets héél erg gevoeligs. Want een vraag betekent dat er ook een 'neen' kan komen. En hoewel ik de grenzen van anderen daarin kan appreciëren, maakt dat het op zo'n moment voor mij niet gemakkelijker. Gevoelens moeten gevoeld worden en zo belandde ik - héél even - in de volgende fase. 4. Verdriet en ook wel wat hopeloosheid en negativiteit: 'I give up'. Het begon met verdriet en spijt, maar ik voelde ook angst 'wat als ze niet vinden wat er is en we hier niet kunnen blijven wonen omdat wij onze boerderij niet aankunnen als ik niet meer terug op mijn twee voeten zal kunnen staan' en onzekerheid:'hoe moet het nu verder'. Ik wou dit verdriet wel horen vanuit een sterke veerkracht waarover ik gelukkig wel blijk te beschikken en ging bijgevolg langzaamaan aan de slag.... 5. En nu ik in in mijn beleving in fase 5 (aanvaarding) zit, denk ik dat ik mentaal en fysiek alleen nog maar kan vooruit gaan: "the secret of life is ... to live it", een slagzin die mij kracht en energie geeft. Ja, het is een uitdagend jaar voor me (na een rugletsel in het najaar), maar ik heb er alvast wel wat uit opgepikt. Ik heb (met vallen en opstaan) geleerd om hulp te vragen. En laat volgende zin ook met regelmaat door mijn hoofd flitsen: niet hoe je welt, wel hoe je opstaat! De lente bracht hierbij inspiratie. De lucht zindert van de verandering en transformatie en ook vandaag bij het rondstrompelen in de tuin, merkte ik op hoe je de "nieuwigheid" gewoon ruiken. Het voelt alsof er mooie dingen gaan gebeuren! Problemen worden dus kansen. Ideeën komen in actie. Dromen worden werkelijkheid. Hoe zit dat met jou? Ik heb met mijn 'gezondheidsuitdagingen' van dit jaar voor een groot stuk gezocht naar mijn bronnen van veerkracht. Je weet wel, dat woord dat ons doet denken aan de zachte en taaie kracht van riet dat platgelegd wordt door de wind maar telkens weer opveert. Door dit onderzoek naar ‘wat is veerkracht voor mij’, kan ik ook (soms nog met vallen en opstaan) stellen dat ik ga (pikkel!) van 'life is one challenge after another' (Churchill) naar de meer veerkrachtige mindset: 'life is one opportunity after another'. En soms denk ik (bij het vieren van kleine succesjes, zoals bijvoorbeeld gisteren tijdens het Mariposa Festival waaraan ik meewerkte): 'life is one satisfaction after another'. Soms is er echter ook de vaststelling: 'the same problem over and over again'. Herkenbaar? Hierdoor kwam ik op het plan uit om een 'Live it' challenge uit te werken. Heb jij ook soms het gevoel dat je tegen een muur aanloopt en gerust nog wat oefening in veerkracht kan gebruiken? Wil jij ook 10 dagen lang een paar concrete, inspirerende oefeningen in je mailbox ontvangen? Laat dan hier je gegevens achter en vanaf 11 mei 2017 beginnen we aan een GRATIS 10-dagen-Live it programma. Interesse? Meld je aan! Warme groet, Ida Wie mij kent, associeert me niet met 'netjes' of 'ordelijk'. Eerder met 'chaotisch', of zoals sommige vrienden het vergoeilijkend noemen 'gezellig'. En toch... af en toe krijg ook ik mijn opruimbuien en weten ze in mijn omgeving 'hoe laat het is'. En nadien kan ik dan écht genieten van het resultaat. Er is echter volgens mij nog iets veel vervelender dan een wanordelijk huis of een ongeorganiseerde werkplek, en dat is een rommelige geest. Een geest die rusteloos en zonder focus is. Met een denken dat op bepaalde momenten alle kanten uitgaat en waarmee je weinig resultaat bereikt. Een bijkomende motivatie om hier mee aan de slag te gaan, is dat als je goed weet wat je wilt, er dan ruimte moet komen om hetgeen waar je van houdt ook écht te kunnen aantrekken. Kortom we gaan dus best aan de slag. Laagdrempelig kan dit door bijvoorbeeld onze fysieke ruimte aan te pakken. Onze grootouders wisten dat nog, en gingen elk jaar voor een lenteschoonmaak. Een slordige omgeving levert ons immers vaak veel overbodige prikkels op, wat dan weer 'overtime' betekent voor onze hersenen. Bovendien doen al deze fysieke rommelsignalen een appèl op ons: we krijgen het gevoel dat er altijd wel iets te doen is. Dat is mentaal uitputtend. Dus terwijl we 'onze stal' uitmesten, ontrommelen we ook onze geest. Uitdagender opkuiswerk, betreft persoonlijk werk, bijvoorbeeld wanneer we gaan graven in het verleden. De meesten van ons hebben een grote kast met mentale schuifjes ergens achteraan ons hoofd. Deze schuifjes zijn gevuld met onze kleine en grotere fouten, de kansen die we hebben gemist, de mensen die we hebben gekwetst, ... en zo voort. Neem de tijd om eens door die schuifjes te gaan. Misschien kunnen sommige herinneringen uit het verleden - die ons heel vaak niet echt iets opleveren - ook wel gewoon gelost worden. Loslaten betekent 'aanvaarden dat het is wat het is'. Nog moeilijker is vaak het beslissingsproces rond bepaalde relaties in ons leven. Wanneer is het het juiste moment om banden door te knippen? Welk onkruid staat er nog in je tuin, welk oud zeer blijf je meedragen? Het is niet makkelijk om hier een balans in op te maken. Het vergt lef om in te zetten op diepgang én op duurzaamheid in onze vriendschappen en andere relaties. Naast de focus op 'wat er uit kan', is het uiteraard ook belangrijk om even te gaan inzoomen op 'wat er in komt'. Velen onder ons proberen een groot deel van de dag te multi-tasken. Als we ons huis opruimen dan kiezen we meestal voor een belangrijke zone om mee te beginnen vb de keukentafel. Het mentaal equivalent van een lege keukentafel is dan het afbakenen van een bepaalde tijd waarin je je bezig houdt met één en dezelfde taak. In die periode weiger je alle mentale 'rommel' en richt je je op die éne welbepaalde taak. Je zorgt er met andere woorden voor dat je - mentale - keukentafel vrij van kruimels blijft in dat ganse gereserveerde tijdsblok. Als er toch één en ander terug op je tafel verschijnt, dan duw je dat met een milde én daadkrachtige hand terug weg. Hier voelen we aan hoe belangrijk het is om te kunnen prioriteren. Niks creëert zoveel mentale druk als een eindeloze to do lijst. We kunnen niet alles (willen) kunnen. Dit aanvaarden en inzoomen op wat van belang is, heeft een echt 'mister proper effect'. Limiteer ook best de hoeveelheid info die binnenkomt. Teveel info, zorgt voor verklontering in onze denkprocessen. Hier verwijs ik ook naar alle info die dagelijks langs allerlei kanalen bij ons binnenkomt zoals via kranten, blogs, tijdschriften, tv, social media, het web, je smart phone etc. Of naar onze overvolle mailboxen. Wat is 'need to know' en wat is 'good to know'? Kortom, mentale rommel leidt tot een geconstipeerde innerlijke wereld. Het staat helder denken en focus op wat wérkelijk telt in de weg. Denk aan alle ruimte die zal vrijkomen als je hiermee aan de slag gaat. Hoe ziet jouw toekomstige moestuin er uit, eens je het onkruid hebt gewied, de stenen uit de grond hebt geharkt en ander afval hebt verwijderd. Wat valt er te zaaien eens je je eigen lapje grond 'lenteklaar' hebt gemaakt? Klaar om aan jouw innerlijke schoonmaak te beginnen? Succes! Ida Wil je samen met mij rond dit of andere thema's aan de slag? ida@co-next.be Meer info: klik hier Het viel me deze week - niet voor het eerst - op in gesprekken hoeveel onrust er is in deze woelige tijden: de politiek die nog dieper zakt, Trump die er dagelijks in slaagt om ons te verrassen (of eerder choqueren), de armoede in eigen land, .... Het is opvallend hoe vanzelfsprekend we het daarbij vinden om voor anderen te zorgen. Maar zorgen we ook genoeg voor onszelf? Er zijn boeken en trainingen genoeg op de markt. Beter zorgen voor jezelf kwam eerder ook al aan bod in sommige van mijn blogs: zaken als 'ken jezelf', 'waardeer jezelf', 'kies en bemin je keuze',' verander je kijk op de wereld' en 'verwen jezelf', zijn adviezen die we in dit verhaal kennen en thuisbrengen. Het zijn uitnodigingen om even stil te staan bij onze levensstijl, en er de motivatie uit te halen om enkele dingen te verbeteren. We leven namelijk in een VUCA-wereld. Die letters staan voor volatility, uncertainty, complexity en ambiguity. Vrij vertaald leven we dus in een turbulente, onzekere, complexe en dubbelzinnige wereld. • volatile (= turbulent): de snelheid waarmee veranderingen zich voordoen is enorm toegenomen. • uncertain (=onzeker): we kunnen niet zeker zijn van wat er zich in het heden afspeelt (vb. Brexit, Trump) • complex: je kunt niet eenvoudige beslissingen nemen, alles hangt met elkaar samen • ambiguous (=dubbelzinnig): gebeurtenissen zijn niet meer te labelen als ‘goed’ of ‘fout’ Denken dat we kunnen blijven doen wat we altijd deden is een dan ook een illusie. De wereld verandert en wij veranderen en dit in nooit eerder gezien tempo. Alle ontwikkelingen in sneltreinvaart hebben ook een positieve zijde: dingen die je voor onmogelijk hield kun je nu gemakkelijk doen. Het werk aan de andere kant houdt letterlijk veelal niet meer op. Dit kan een stresserende en ziekmakende werkomgeving triggeren. Burn-out komt niet voor niks dagelijks in het nieuws. Nieuwsberichten over bedrijven waar letterlijk de stekker wordt uitgetrokken na 6 uur 's avonds zijn dan ook niet meer uniek. Er wordt over nagedacht, dat is zeker. En tegelijkertijd: waar zit onze eigen verantwoordelijkheid in dit verhaal? Als we in overweging nemen hoeveel uren we potentieel werkend kunnen doorbrengen, is het van belang om zelfzorg in te bouwen zodat we als gezonde, krachtige, gepassioneerde mensen in het leven blijven staan. Zodat we onze flow kunnen volgen, zonder ons eraan te verbranden. We hebben dus hefbomen nodig om ons te ondersteunen. Sommige acties ondernemen we best voor of na het werk, andere tijdens het werk.
• Vision, visie • Understanding, begrip • Clarity, helderheid • Agility, wendbaarheid Dit betekent ook dat je je eigen koers vaart, helderheid creëert en snel kan inspelen op veranderingen. Het betekent ook afscheid nemen van middelen die niet werken. Vandaag is het Facebook, morgen iets anders. Hoewel het prettig en belangrijk is om te werken vanuit visie en overtuiging, is het zaak open te staan voor nieuwe inzichten. Ontrommelen is dan ook aan de orde. Dat is voor een volgende blog! Ik hoop dat je genoten hebt van dit stukje en als je zelf nog instrumenten in je gereedschapskist zetten hebt om aan zelfzorg te doen op het werk, dan hoor ik het graag. Laat gerust je reactie na! Warme groet, Ida Wil je verandering in je leven, en liefst vandaag nog? Wil je meer tijd voor jezelf? Wil je een betere gezondheid, minder stress, en een betere balans in je leven? De uitdagingen om werk en privé in balans te brengen zijn aanzienlijk: de grote zucht naar verandering vanuit het VUCA denken, de competitie op de arbeidsmarkt gecombineerd met de uitdagingen die we kunnen koppelen de technologische evolutie zijn groot. Zelfzorg dringt zich dus in toenemende mate op. What's your next step? Voor coaching en training: www.co-next.be |
|